I I nikt nie ma tu nic do powiedzenia

"Ciężko mi poradzić sobie z bólem, brakuje mi ciebie, gdziekolwiek bym nie był -
Ale jakoś to wytrzymuję
Trudno zmusić się do uśmiechu, gdy widzę naszych wspólnych przyjaciół, a ja jestem sam.
Coraz trudniej
Wstawać, ubierać się, żyć z tym żalem...
Lecz wiem, że gdybym mógł zrobić to raz jeszcze
Wyjawiłbym wszystkie słowa, jakie wówczas zachowałem w swoim sercu,
Które zostały niewypowiedziane"

- Mai, już nigdy nie będziemy razem, wiesz o tym? - spytał, a ja czułam jakby wbił mi jakieś ostre narzędzie prosto w klatkę piersiową. Dlaczego znowu daje mi nadzieję a potem perfidnie ją miażdży?

Myślałam, że wszystko się ułoży, że wróci, że będziemy szczęśliwi. Cztery miesiące temu już raz sprawił, że moje serce przez chwilę przestało bić a teraz robi to samo, z podwójną siłą.

- Chcę byś znalazła kogoś nowego, byśmy się przyjaźnili. Nigdy nie będziemy razem, sama wiesz, że nam to nie wychodzi.- kontynuował a ja miałam wrażenie jakby chciał mnie dobić widząc, że i tak ledwo łapię ostatnie oddechy. Stałam patrząc jak jego usta coś do mnie mówią, czułam jego zapach. Złapał mnie za dłonie i zbliżył je do swojej klatki piersiowej. Nie słyszałam co mówił. A może po prostu nie chciałam tego słyszeć? W pewnej chwili jego usta zamarły a on czekał aż ja zabiorę głos.

- Dobrze, jeśli tego chcesz- szepnęłam i zamknęłam oczy by nie dać łzom spłynąć po policzkach- Ja już wiedziałam, że nie wrócisz. Pogodziłam się z tym- skłamałam.

 Otworzyłam powieki i pewnym wzrokiem spojrzałam w jego ciemne oczy. Uśmiechnął się do mnie z bólem na twarzy. Oczekiwał, że będę go błagać? Prosić by wrócił?

- Coś jeszcze Liam? - spytałam oswabadzając się z jego uścisku, lecz ten przysunął się bliżej, że poczułam go całym ciałem. Zbliżył swoje usta ku moim i pocałował. Nie potrafiłam się oprzeć, świadomość, że to nasz ostatni pocałunek sprawiła, że oddałam mu się. 

- Nie mogłem się powstrzymać- szepnął i przytulił mnie do siebie.- Będę tęsknić, żegnaj- dodał ponownie całując mnie w czoło i znikając w drzwiach wejściowych. 

Stałam patrząc się tępo przed siebie. Nie potrafię już chyba nawet płakać. Czyżby przestało mi zależeć? Owszem, zabolały mnie jego słowa, po raz kolejny mnie odrzucił. Jednak ten ból to może jedynie sól na stare rany, na utraconą dumę? Może to mój honor, nie serce cierpi?

 Usiadłam na zimnej podłodze, spojrzałam na sine dłonie, zmarznięte i zmęczone, oraz na odbicie w lustrze. 

"Co jest ze mną nie tak? Co zrobiłam źle? "

 Przeczołgałam się w stronę postaci stojącej przede mną. Widziałam jej kpiący uśmiech, radość z mojej porażki. Zamachnęłam się i z całej siły uderzyłam w nią. Poczułam jak miliony kawałków obijają się o moje ciało, słyszałam głośny trzask i krzyk, mój krzyk. Dotknęłam dłonią ust, poczułam słodki smak krwi. O własnych siłach ruszyłam w stronę drzwi wejściowych. Na dworze panowała ulewa, chciałam obmyć się z krwi i żalu. Usiadłam na ubłoconym i przesiąkniętym deszczem trawniku czując ulgę. Zimne kropelki wody ukoiły pieczące rany na ciele i duszy. 

 Zrozumiałam, że naprawdę mi go brakuje. Pragnę by mnie przytulił, powiedział, że razem damy radę. Ale w  głowie brzęczą mi jedynie jego słowa.

 " Już nigdy nie będziemy razem"

Próbuję się ich pozbyć, staram się przypomnieć sobie jakąkolwiek melodię aby zagłuszyć te wspomnienia.

 " Odkochałem się, znajdź sobie kogoś"

- Nie! Cholera, wyjdź z mojej głowy! Odejdź, chcę zapomnieć! - krzyknęłam wyduszając jedynie skrzeczący i głuchy dźwięk.  

"Sama doskonale wiesz że nam to nie wychodzi. "

Głos w mojej głowie nadal powtarzał uparcie jak przeklęta melodię. Chcę wrócić już do domu. Zapomnieć.

Mai, weź się w garść. Złap głęboki oddech, wszystko będzie dobrze. Nic się nie stało. To tylko zły sen. Jutro obudzisz się szczęśliwsza i wolna. Wolna i niezależna. 

- Boniu kochanie, wszystko w porządku? - usłyszałam znany mi głos, który wyrwał mnie z transu.- Zabiorę Cię stąd, choć ze mną. Wszystko będzie dobrze.

Dla czytelniczek!

Trudno cokolwiek mi powiedzieć na temat tego rozdziału. Może po prostu zostawię go bez jakiegokolwiek komentarza. Może lepiej wy się wypowiedzcie. W zanadrzu mam już kolejny rozdział. Napisałam go w nocy. Podczas pełni. To zawsze dla mnie najlepszy okres. Wtedy wszystko idzie mi łatwo. Dlatego jeśli zobaczę, że nadal ktoś czyta to co tworze to do końca przerwy świątecznej ukaże się nowy rozdział. Wesołych świąt kochani !